3. Przyjaciel

*Laura*
Gregor był cudowny zawsze miał dla mnie czas i ochotę żeby przyjechać. Teraz też był. I choć nie chciałam robić mu problemu z dziewczyną on i tak rzucił wszystko i jest u mnie . Mój kochanyyyy. Zaraz, zaraz. Nie twój mała.... nie twój.
Tak siedzieliśmy i patrzyliśmy jakby zatrzymał się czas. Bylo prawie cudownie aż w końcu Gregor wpił się w moje usta. Nie protestowałam:
-Przepraszam- powiedział lekko zmieszany
-Już dawno nie czułam się lepiej... Ale skoro żałujesz ok. Nie było tematu- uśmiechnęłam się ciepło choć nie byłam szczęśliwa
-Nie. Nie o to mi chodziło. Poprostu nie chce wyjść na dupka który wykorzystuje kobietę w rozsypce- wyjaśnił
-Przecież obaj wiemy, że tak nie jest-uśmiechnęłam się
I patrzyłam tępo w okno . Nie chciałam rozmawiać. Zastanawiałam się nad tym wszystkim co powiedział przed chwilą Gregor a jeśli naprawdę mnie kocha? A może ja też go kocham? Może... a może po prostu nie chcę dopuścić do siebie tej myśli...
Poczułam jak jedna łza spływa mi po policzku... Poczułam się okropnie... Mario nie żyje a ja całuję się z Schlierim... Kurde. To jest w porządku?
-Proszę nie płacz- Poczułam dłoń Gregora na mojej skroni- Nie lubię jak kobieta płacze- uśmiechnął się
-Gregor... czy ... czy to jest fair wobec Mario? -zapytałam cicho
-Ale co? Przecież... no dobra głupio zrobiłem... Obiecywałaś mu, że go nie opuścisz do śmierci... on umarł 8 lat temu. Nie wiem zarobisz jak chcesz. Ale myślę, że Mario chce żebyś była szczęśliwa. Zresztą... ja tez tego chcę- pocałował mnie w policzek i wyszedl

 

*Gregor*
Wyszedłem. Nie mogłem patrzeć jak płacze i to przeze mnie. Może nie powinienem? Ale.. teraz jestem tego pewien: Kocham Ją. Co ja poradzę...
Kręciłem się bez celu po  posesji panny Götze i nagle wpadłem na pomysł. Wziąłem ze sobą kamerę która zawsze jest ze mną. Wyjąłem ją z samochodu i poszedłem na górę, gdzie w nie zmienionej pozycji siedziała dziewczyna, która tak bardzo zwróciła mi w głowie:
-Ziemia do Laury -zaśmiałam się
-Ojaa! Schliericamera!- nareszcie się uśmiechnęła!- nie wierzę !
-Tu są filmy te takie... najlepsze. No i mam pomysł
-Już się boję- powiedziała nie spuszczając wzroku z kamery
-Codziennie nagramy jakiś krótki filmik- powiedziałem, a ona wstała
-Czekay! Muszę się jakoś ogarnąć!!
-Nie ma ! Siadaj- włączyłem kamerę
-Okropny jesteś- zasmutała
-No wiesz co. Piękna jesteś. Tylko się nie złość. Bo złość piękności szkodzi- powiedziałem, na co szybko oberwałem poduszką
-A ja mam to szczęście i mi nie zaszkodzi bo nie jestem piękna- wystawiła mi język
-Masz racje. Jesteś idealna- znowu dostałem z poduszki- Dobra kończymy tą zabawę bo zaraz mi coś zrobisz
-Też Cię kocham. I dlatego jeszcze raz dostaniesz z poduszki. Przygotuj się liczę do trzech.. uwaga.... Raz... dwa- rzuciła- trzy- zaraz potem dostała napadu śmiechu i spadła z łóżka
Szybko skierowałem na nią kamerę
-Ten się śmieje, kto się śmieje ostatni- wstawiłem jej język
-Byś mi lepiej pomógł wstać... Załamujesz mnie...- powiedziała sarkastycznie
-Jak dostanę buziaka to Cię podniosę
Zgodziła się, pomogłem jej wstać po czym pocałowała mnie. Nie mogłem przerwać tej pięknej chwili więc dalej ją całowałem. Ona położyła się na mnie a następnie wylądowaliśmy na podłodze głośno się śmiejąc. To była cudowna chwila a tylko takie znajdują miejsce w mojej kochanej kamerze.

 

*Laura*
Każdy dzień spędzony z Gregorem wygląda tak samo, śmiejemy się, wygłupiamy, zachowujemy jak dzieci z zespołem downa. Ale przynajmniej można przyznać, że Gregor jako jedyny potrafi z zasmuconej i bez życia dziewczyny zrobić ucieszoną idiotke. Jest wspaniały. Czuję, że przy nim nie muszę udawać. Ba! Nawet nie potrafię! Zna mnie lepiej niż ktokolwiek z mojej najbliższej rodziny. Zawsze choć nic na to nie wskazuje, on będzie wiedział że coś jest nie tak.
Gregor jest jednym z bardzo małej liczby pozytywów w moim życiu. BARDZO dziękuję Bogu, że postawił go na mojej drodze. Zrobiłabym wszystko żeby ułożył sobie życie. Przykro mi z powodu Sandry.. ale kto mógł to przewidzieć. Jednak najlepiej być Forever Alone ... mieć przyjaciół, którzy nie zawodzą i korzystać z życia !
Siedzieliśmy jeszcze tak z godzinę czy dwie i rozmawialiśmy, starałam się nie płakać. Gregor robił wszystko, żebym była jak dawniej, spokojną i zadowoloną z życia Laurą i musze stwierdzić, że w sam raz mu się to udało. Po raz kojelny wyszeptałam ciche: 'dziękuję'

Następnie urwał mi się film.

 

****
Jakością może i nie zachwyca ale no cóż xd Radujmy się święta idą :D

Komentujemyy :)